بی صدا فریــــــــاد کن
هیچ کس ویرانیم را حس نکرد در میان خنده های تلخ من گریه پنهانیم را حس نکرد در هجوم لحظه های بی کسی درد بی کس ماندنم را حس نکرد آن که با آغاز من مانوس بود لحظه پایانیم را حس نکرد درکلبه ی کوچک قلبم برایت, مرکبی از غرور و محبت مهیا باز هم امشب زیر لب صدایت میکنم اشک میریزم، دو چشمم را فدایت میکنم در نگاه خسته ات،دنبال حرفی تازه ام هر چه می خواهی بگو ، من هم دعایت می کنم خسته ای ،طاقت نداری ،پس رهایت میکنم رفته ای،من مانده ام،در انتها ی عشق تو رفته ام قربان عکست،چشم زیر پایت میکنم اگر بال داشتم تو را به ماه می بردم می توانستم پیشرفت و ترقی تو را زودتر ببینم. اگر بال داشتم تو را از خاک آتش و باران محافظت میکردم و نمی گذاشتم معنای درد و رنج را بفهمی. و هرگز ما از هم جدا نبودیم. اما همانطور که می بینی من فرشته نیستم که بال داشته باشم و اگر هم بخواهم هرگز نمی توانم. بنابراین برای همه این آرزوها فقط می توانم دعا کنم. با وجود این اگر بال داشتم به تو می رسیدم.
در برکه ی دوچشمت چه خبر از دل من ؟ که تو بهتر دانی که چه کردی با من ؟ تو شکیبا بی شکیبم کردی بنگر آنقدر غریبم کردی که شبی از شبها من غریبانه ترین شعر زمین را گفتم باز هم می گویم انتظارم روزی می ستاند پایان باز هم می گویی ، جای پای امید مژده پایانی نیک باشد شاید باز هم می گویی ،که همین ها باید باز هم می گویی که نباشد حرف من از برای گفتن و نباشد هر جا از برای رفتن این تلاطم آخر سر به طغیان بگذاشت و خروشم از رکودم پرسید تو چرا مدتهاست هیچ پیدایت نیست ؟ و من از تو می پرسم ای دوست از تو ای دغدغه ساز از تو ای شور افکن تو چه کردی با من ؟ تو چه کردی با من که غریبانه ترین شعر زمین را گفتم تو چه کردی با من ؟
السلام علیک با اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک علیک منی سلام الله ابداً ما بقیت و بقی اللیل و النهار و لاجعله الله اخر العهد منی لزیارتکم السلام علی الحسین و علیا علیِّ بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین دلم گرفته بهونه ز غصه‌های زمونه دوباره یاد کربلا، دلم رو کرده دیوونه خوشا به حاله اونی که دلش پر از شور و نواست تمام آرزوی ما زیارت کرب و بلاست خودت که بهتر می‌دونی، دلم شده پر از بلا دلم میخواد پیش آقام، خوار بشم و ذلیل بشم تو صحن عباست آقا، تموم عمر دخیل بشم دلی که عاشق نمی‌شه، سنگ ولی بد نیست همیشه یک روز دل سنگ منم، سنگ فرشای حرم میشه آره اما حسین جان هر وقت دلمون بهونه کربلات رو می‌گیره، پا می‌شیم میریم زیارت امام غریبمون، امام رضا دلم گرفته بهونه، باز شده انگار دیوونه دوباره این دل غریب، نشسته پا سقاخونه قربون نقاره خونت، عالم و آدم دیوونت یک بار دیگه بذار بیام، میان اون سقا خونت پنجره فولاد رضا، دل منو جلا می‌ده اگه آقا مدد کنه، برات کربلا می‌ده آقا دلم تنگه برات، قربون اون صحن و سرات یک عمریه گدا شدم، گدای یک گوشه نگات به گندمی که زائرات، نذر کبوترات کنند یک گندمی هدیه به من، فقیر و بی‌نوا کنی قسم به اون کاسه‌های طلایی سقا خونت این دل سنگ منو با یک کاسه‌ای طلا کنی.
می کنم , تا تک ســـوار ساحل بی انتهای عشقم گردی
اگر رفتی و مقصدگمشده را نیافتی , تو را به خـــدا
سوگند می دهم , به کلبه ی کوچک قلبم بازگردی!
دیده به راه توام
برگــــرد ای پرنده ی رنجیده! بازگرد!
بازآ که خلوت دل من آشیان توست در راه , درگذر
درخانه , دراتاق هرسو نشان توست
در میان من و تو فاصله هاستگاه می اندیشممی توانی تو به لبخندی این فاصله را برداریتو توانایی بخشش داریدست های تو به من میبخشد شور و عشق و مستیوتو چون مصرع شعری زیباسطر برجسته ای از زندگی من هستی.
وای که پژمرده گلی بودم و آبم دادی
در نگاه دگران،ر پس رازی پنهان
مست و دیوانه ای بودم که تو جامم دادی
تو چه میدانستی مرهمی بر دل شیدای منی
آمدی در دل و جانم،تو صفایم دادی
تو امیدم دادی،تو به من عشق،صفا،مهرو وفایم دادی
بوم نقَاشی من بیرنگ بود،وه که جلایم دادی
پیکرم همچو کویری تشنه
در پی آب سفر کرد خسته
ای که تو با قلم انگشتت
ضربه بر من زدی و تاب و توانم دادی
دیده ات را به چه شوقی تو به من میدادی
تو طبیبی بودی که در این راز دل انگیز،دوایم دادی
راز من در پی لمس دل تو
وای بر من چه دلی بود دلت نان و نوایم دادی...
تب غرور چه بالاست بین آدمهاو از صدای شکستن، کسی نمی شکندز مهربانی دلها دیگر سراغی نیستچقدر قحطی رویاست بین آدمهاچقدر راز و معماست بین آدمهاچه ماجرای عجیبی است این تپیدن دلو اهل عشق چه رسواست بین آدمهاچه می‌شود همه از جنس آسمان باشیمو کاش صبح ببینم که باز مثل قدیمنیاز و مهر و تمناست بین آدمهابخاطر تو سرودم چرا که تنها تو دلتبه وسعت دریاست بین آدمها
نه گریه و نه خنده
گم کرده راه شب را
سر گشته چون پرنده
من ره به خلوت عشق
هرگز نبرده بودم
پیدا نمیشدی تو
شاید که مرده بودم
| قالب جدید وبلاگ پیجک دات نت |
اگه یه روز آسمون دلت ابری شد، از دست زمونه و آدمهاش خسته شدی، حتی نفس کشیدن هم برات تکراری شد! یا شاید اگه دست روزگار، نقاش خاطره های بد شد، قلبت رو شکست و اشکت رو جاری کرد، اگر میون اینهمه فکر و خیال، یاد من افتادی، یاد نوشته های ساده من، دلم میخواد غصه ای به غصه هات اضافه نکنم. دلم میخواد برای چشمه چشمهات، آب حیات نباشم. شاعر غزل های پاره پاره و قافیه های دلشکسته نباشم. اگه یه روز دلت گرفت، از ته دل بگو... خدایا ! صدا بزن خدایی رو که سختی و غم رو برای هیچ بنده ای نمیخواد. اگه امتحانت میکنه یعنی دلش میخواد بزرگ و بزرگتر بشی. نزدیک و نزدیک تر. گفتگو کن با تنها کسی که میتونی بهش بگی: خدای من! و بشنو! صدایی که میگه: بله! بنده من! اگه صداش رو شنیدی، بعد از همه درد و دل کردن ها، آروم شدن ها... بعد از اینکه گل خنده به روی صورتت برگشت، یه خواهش کوچیک! اگه قبول کنی. برای من هم دعا کن. شاید برای آرزوهای خوب کردن، دعاهای خیر کردن برای پرواز توی قلب آسمونها، عروج تا عرش خدا فرصت خیلی کوتاه باشه. اگه یه روز آسمون دلت ابری شد، برای من هم دعا کن.
