درست است که قلبم آرام و بي صدا مي تپد....
درست است که لب هايم محکوم به سکوت اند...
درست است که ديگر چشمهايم التماس نمي کنند....
درست است که بغض فرصت فرياد را ازمن گرفته است....
ولي به خدا قسم که آسمان ، زمين ، ماه و ستارگان....همه و همه...
به وجودم شهادت مي دهند... آري _ هستم!
باورکن...
اي تويي که مرا نيست ميپنداري
صداي شکستن دلم را،...نعره هاي غرور ِ له شده ام را،...
هق هق شبانه ام را چه؟
آيا نشنيدي؟
