اين را فقط براي يک نفر مي نويسم تا اگر به اينجا آمد بخواند
بداند که اگر با او حرف ميزنم اصلا به خاطر خودم نيست.
بداند که من باور ندارم به خاطر من زنگ زده باشد. انقدر بي معرفتي از او ديده ام که ...
دوست انقدر برايم مقدس است که آزارش ندهم.که دروغش نگويم. که فريبش ندهم.
دوست اما تو نبودي... تو انقدر با معرفت غريبه اي که به نگراني من خنديدي....
اين همه مدت ... گذشته ... نه تو و نه من حق گله نداشتيم ... تو از خدات بود ...
از تظاهر صدايتي متنفرم. از تقليدي که از ... مي کني. اينها بزرگي نيست ، براي بزرگ بودن بايد روح بزرگي داشته باشي. تو و شخص ديگري زندگي را به من ثابت کرديد.
حرفهايت را قبول ندارم. به اندازه تمام اين حرفهاي پر از بهانه .
من چند ماه پيش هرگز نيامده بودم که مشکلاتم را به تو منتقل کنم نيامده بودم که تو را نگران کنم که تو امروز تظاهر به آن مي کني.
کاش براي يک روز هم که شده خودت مي شدي و با خودت حداقل صادق مي بودي.
کي به تو گله کردم؟ کي بخاطر ديونگيت شکايت کردم؟
يک روز را به ياد داري که حرفهايت را نخواسته باشم بشنوم؟
اين چند ماه جاي آن را داشت که گاهي هم نگرانم شي!براي بي معرفتاني مثل تو نه.
امروز هم به تو گله نمي کنم. مي خواهم با خدا حرف بزنم. بگم خدايا ... من چه کنم که آرامش داشته باشم ...؟ مي خواهم کاري بکنم که اگر گناهي کردم مرا ببخشي اما نمي دانم چطور؟ روزگارم سخت شده ... تازه از مشکلات دور شده بودم . خدايا تو که روزگار من را ميداني... تو به من بگو چه کنم؟
من نمي خواهم دل کسي را بشکنم . اما از روزگار دلم بند بند شده. من از بي معرفتي کسي مي نالم که باز هم صدايش را مي شنوم . خدايا شکرت مي کنم ولي تو که حال و روز من را بهتر ميداني ... من به تنهايي هيچوقت عادت نکردم . اما به عادت نکردن عادت کردم.
خدايا جز تو هيچکس را ندارم که مشکلاتم را بداند. فقط نمي دانم چطور با آنها کنار بيايم...
تو ميداني وقتي طاقتم تمام مي شود چه حالي مي شوم . تو حال مرا ديده اي. خدايا من خيلي خسته ام. من هم به کمک احتياج دارم . تا کي بايد صبر کنم.
کاش مي شد فقط ۱ دقيقه با خدا حرف زد. کاش مي شد صدايش را شنيد. درد که شاخ و دم ندارد. مردم را مي کشد. خدايا من دارم التماس مي کنم. به دادم برس. ديگه طاقت ندارم.